Het is doodstil in de klas. We hebben net de film gekeken die hoort bij de voorbereiding op ons bezoek aan Nationaal Monument Kamp Vught. De beelden maken indruk. Op elk kind in de groep. In de film lopen kinderen zo oud als zij door het bos richting het kamp. De klas voelt de spanning, de waanzin en het onrecht. Al een tijdje zijn we bezig met het thema oorlog. Ik leg uit, laat zien, licht toe, luister naar de kinderen, beantwoord hun vragen en geef ze gelijk in hun onbegrip en verontwaardiging.
Tijdens de rondleiding zitten we in de eetzaal. Houten banken en tafels. Een potkachel in het midden. Door het kleine raam schijnt de zon naar binnen. Onze gids houdt een blauw gestreept pak omhoog en vertelt. Ze legt uit, laat zien, licht toe, luistert naar de kinderen, beantwoordt hun vragen en geeft ze gelijk in hun onbegrip en verontwaardiging. De klas luistert ademloos en de kinderen proberen de vragen van de gids goed te beantwoorden. Als we buiten bij het kindermonument staan, kijk ik naar mijn groep. Ik kijk naar het bos wat achter het prikkeldraad begint. Vandaag hebben we vrijheid doorgegeven. Wat een vak heb ik. Het mooiste vak van de wereld.
