‘Sssst, jongens zet je microfoon uit. Juf is er.’ Zodra ik deelneem aan ons dagelijks videobelmoment zie ik twintig negenjarigen mij nieuwsgierig aankijken. De één is net wakker en zit nog in pyjama. De ander is om acht uur ’s ochtends al begonnen aan zijn huiswerk en zit fris gedoucht in de woonkamer.
Vorig jaar ben ik afgestudeerd aan de iPabo in Alkmaar. In de zomervakantie heb ik mij zo goed mogelijk proberen voor te bereiden op mijn eerste schooljaar als échte juf. Een enorme to-do-lijst heb ik afgewerkt om alles in de klas op orde te krijgen. Ik heb mij ingelezen in de kinderen en de methodes. De eerste dag na de vakantie was spannend, maar ik was zelfverzekerd. Ik had mij tenslotte goed voorbereid. Nooit had ik kunnen bedenken dat halverwege het jaar een virus roet in het eten zou gooien. Geen voorbereiding kan hier tegenop. Als ik naar de koppies op mijn beeldscherm kijk, voel ik mij heel even schuldig. Had ik dit kunnen voorzien? Had ik ze niet alvast kunnen leren hoe ze bij hun mail moeten komen en hoe ze moeten inloggen op de verschillende onderwijsplatforms?
Alles trek ik uit de kast om het voor mijn leerlingen zo goed mogelijk te organiseren. Elke ochtend een dagstart, waarbij ik de planning voor die dag bespreek, vragen beantwoord en even gezellig met ze klets. Drie verschillende lesgroepen op classroom, zodat elke leerling op zijn/haar niveau de lessen kan volgen. Bij elke les een instructiefilmpje en anders een live instructie via de webcam. Ik schrijf kaartjes voor de jarige kinderen op school en knip en plak een online paasviering in elkaar. Ondertussen blijf ik beschikbaar voor ouders. De mails worden zo snel mogelijk beantwoord en ik kijk mee op hun beeldschermen als iets niet lukt.
Mijn telefoon rinkelt in mijn broekzak. Het is de Intern begeleider die op de fiets naar dat ene kwetsbare gezin is geracet, omdat we al een week geen contact met een leerling konden krijgen. Het is haar gelukt en ze neemt de leerling mee. Bij aankomst op school, leg ik de leerling in vogelvlucht uit hoe alles werkt en geef haar de laatste Chromebook mee. Helaas is ze niet aanwezig bij de volgende dagstart. Ik schud het van mij af, maar neem mij voor om zeker nog even te bellen straks. Nadat ik heb verteld waar ze de uitleg voor het Moederdagcadeau kunnen vinden, er weekendverhalen zijn gedeeld en er een schattige kitten in beeld is getoond, vraag ik of er nog vragen zijn.
Eén meisje in een onesie steekt haar hand op: ‘Juf, wanneer mogen we weer naar school. Ik mis het zo.’ Gelukkig kan ik haar vertellen dat de school snel weer open gaat.
