Aarzelend komt ze aan mijn tafel staan. Ze draait met haar voet alsof ze een knikkerputje in het marmoleum wil maken. Haar handen friemelen aan haar lange krullen. Soraya is een van mijn meest verlegen leerlingen. Ik heb er een paar in de groep, maar zij is koningin Timide. Dat ze aan mijn tafel staat, is al een overwinning.
‘Juf?’
‘Ja, Soraya?’
‘Ik wil…’
‘…’
‘Mag ik…’
‘…’
Een diepe zucht. Het kost haar verschrikkelijk veel moeite. Blijkbaar is het zo belangrijk dat ze het aan mij moet vragen. Ik moedig haar non-verbaal aan en neem de tijd.
‘Mag mijn konijn hier wonen?’, flapt ze er ineens uit.
En dan stromen ineens de tranen over haar wangen. De rest van het verhaal komt met horten en stoten. Haar vader heeft een hekel aan dieren. Ze kreeg het konijn van een oom, maar haar vader was er kwaad om geworden. Nu heeft hij gezegd dat als het konijn aan het eind van de week niet weg is, hij het zelf wel zal regelen.
De meeste kinderen waren aan het werk, maar ze luisteren nu allemaal mee. En ze reageren verontwaardigd. Konijnen worden nu eenmaal zeer sympathiek gevonden door kinderen. Zelf ben ik geen konijnenfan en al helemaal niet als ze alleen in een hok zitten. Konijnen leven in groep. (Een sprong heet dat trouwens, ik ben niet voor niks leerkracht.) Maar de combinatie van het verhaal en de moed van Soraya raakt mij ook. En terwijl ik denk ‘Ach ja, een konijn in de klas… kunnen we misschien een leerzaam project van maken’, zien de kinderen mijn twijfel. Ze beginnen te juichen en roepen: ‘Jaaaaa! Wij willen een konijn! Wij willen een konijn!’
Na wat sussen en zonder een toezegging komen we de dag door. Ik beloof Soraya dat ik erover na zal denken. En als het niet kan, dat ik haar zal helpen om een andere oplossing te bedenken.
De volgende morgen heb ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik niet even wat duidelijker ben geweest naar de kinderen. Er staan tien ouders in mijn klas. Of het klopt dat we zonder overleg een konijn in de klas hebben? Hoe ik van plan ben dat beest in leven te houden? Dat één konijn zielig is. Waarom ik geen rekening met allergieën houdt? Of ik me wel realiseer dat een konijnenhok stinkt. Ik sus de ouders en stuur ze, opnieuw zonder toezegging, de klas uit. Ik plof neer op de stoel achter mijn bureau. De kinderen kijken mij verwachtingsvol aan. Hoe kun je dit als leerkracht ooit goed doen?
Als ik ’s avonds thuiskom met het konijn van Soraya krijg ik vragende blikken, maar ze snappen het meteen. Kinderen en dieren laat je niet stikken. Soraya houdt over twee weken een spreekbeurt over het konijn en dan mag Broer Konijn de hele dag in de klas zijn. Samen met Zus Konijn. Want een konijn alleen in een hok, dat kun je niet maken.
