Mopperend loop ik mijn collega in het keukentje tegemoet. Het is half elf, kleine pauze, en ik ben nu al helemaal kláár met vandaag. De kinderen zijn niet te harden. Tijd voor koffie.
Het is nog geen moment stil geweest. Achterin zitten een paar jongens voortdurend omgedraaid op hun stoel. Het lijkt wel of ze élke zin die ik uitspreek even met elkaar moeten nabespreken. Het licht is al vier keer uitgegaan omdat Tom, aan de andere kant van de klas, telkens tegen het knopje aan wiebelt. (‘Oeps, foutje.’) Er wordt gediscussieerd over de klassendienst en onderhandeld over het wel of niet maken van de opdrachten van spelling. (Sorry?!)
‘Juf, wat is dit eigenlijk?’ Amber houdt een velletje papier omhoog. Ik ben verbijsterd. ‘Amber, dat is de weektaak. Die krijg je elke week.’ Oh ja, is ook zo. ‘Juf, ik ben mijn potlood kwijt,’ valt Cleo in. ‘Net lag ie nog op tafel, maar nu opeens niet meer.’ Ik kijk haar aan. ‘Tsja, ík heb ’m in ieder geval niet. Beter zoeken.’ Leah vraagt om een nieuw rekenschrift. Ze is ’m zeker weten kwijt. ‘Heb je al goed gekeken in je la?’ Ze knikt. Ik twijfel. Als ik een blik over haar schouder werp en in drie tellen het schrift tussen de zooi uit weet te vissen, kijkt ze me lachend aan. ‘Oh… Toch wel.’ Ja, toch wel.
Het speelplein naast ons raam zorgt vandaag voor meer afleiding dan anders. Het minidictee is een ramp en kost ons ruim een half uur. (Waar zijn we? Wat was het vierde woord? Huh, waren we al bij het vierde woord?) Er vliegt een bromvlieg de klas in en iedereen begint te gillen. Houd op! Houd op, houd op, houd op!
Als tijdens de les Engels de kinderen ook op elkáár gaan vitten, vind ik het echt welletjes. Ik leg de boel stil. Tijd voor een goed gesprek. Ik steek van wal over de sfeer in de klas, die vandaag, en eigenlijk de laatste tijd, niet is zoals ik ’m gewend ben. Ligt het aan mij, doe ik iets anders? Mopper ik te veel? Is er iets aan de hand? We moeten hier iets mee.
Het is doodstil in de klas. Dan steekt Marit haar vinger op. ‘Misschien zijn we een beetje moe. Het jaar is bijna voorbij en we willen vakantie. Je moppert, maar jij hebt thuis kleine kinderen en je moet ons hier ook nog eens stil proberen te krijgen. We kunnen wel iets beter naar je luisteren.’ Ach, liefje toch. Het ijs is meteen gebroken. Dan valt Bram haar bij. ‘Juf, dit was vorig jaar precies zo. We zijn niet zo goed in laatste weken, denk ik.’ Loek vult hem aan: ‘Ja, maar toen hadden we sportdagen en schoolreisjes. Samen iets leuks doen is heel goed voor de sfeer. Nu mag dat allemaal niet door corona.’
Ik kijk verrast op. Dit zijn wijze woorden. Heel wijze woorden. Ik aarzel even, maar besluit dan de rest van de Engelse les te schrappen. We pakken een bal en gaan naar buiten. Samen iets leuks doen. En als het bevalt? Dan doen we het morgen weer!
