De plantjes op de tafels, de fotolijsten met bijzondere tekeningen van de kinderen, washi tape in alle kleuren, kussens in de leeshoek, canvas schilderdoeken… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal zelf betaald.
Ik vind dat de kinderen recht hebben op een gezellig ingerichte klas, bovendien moet ik er zelf ook dagelijks vele uren in doorbrengen. En ik ben niet de enige die dat vindt. Ik denk dat 75% van het team zijn klas inricht met zelf betaalde materialen.
Ik dacht er nooit zo over na. Ik kwam iets leuks of passends tegen en kocht het. Zo simpel eigenlijk. Tot een splinternieuwe collega binnen een week al bonje had met de directie. Zij mocht haar bonnetjes niet declareren. Dat pikte ze niet. Op haar vorige school was het heel gewoon dat extra’s voor in de klas (tot een bepaald bedrag) gedeclareerd konden worden. Waarom moest zij het zelf betalen? Stond het soms in haar contract?
artikel 16
Werknemer zorgt zelf voor een gezellige sfeer in de klas. Werknemer besteedt minimaal € 250,- per jaar aan materialen hiervoor uit eigen middelen. Creatieve oplossingen zijn toegestaan.
Nee, zo moest ze dat niet zien volgens de directie. De discussie werd voortgezet in de vergadering, zodat wij allemaal op de hoogte waren van dit ‘hiaat in het personeelsbeleid’ volgens mijn nieuwe collega. Daar had ze een punt.
Het is wel zo dat iedere groep bij ons jaarlijks een potje van € 50,- krijgt. Iedere leerkracht mag zelf weten waar het aan uitgegeven wordt. Maar dat geld komt van de ouderraad. En het geld van de ouderraad komt weer van de ouderbijdrage. Kortom: ouders betalen dus de sfeer in de klas. Daar komt bij dat € 50,- bij lange na niet genoeg is.
Thuisgekomen pakte ik mijn rekenmachine erbij. Hoeveel had ik tot nu toe al besteed? Na wat rekenen kwam ik op € 68,49. Het schooljaar is twee maanden oud. Ik weet nu al dat ik voor het volgende project ook weer spullen ga aanschaffen, het helpt de groep tenslotte om het project beter te beleven als de klas het thema uitstraalt. Ik schatte in: per jaar geef ik zo’n € 180,- uit aan aankleding voor de klas. En dan tel ik bij daarbij nog niet de boeken mee die ik wel eens koop en in de boekenkast van mijn lokaal zet. Onze schoolbibliotheek zelf is namelijk voorzien van bejaarde boeken. Even verder rekenen leerde mij dat ik in mijn gehele carrière zeker € 3600,- besteed heb aan de inrichting van mijn klas. Daar werd ik even stil van.
Mijn berekening zit in mijn tas en ik ben vastbesloten om mijn nieuwe collega te ondersteunen in deze strijd. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat zelf betalen. Maar ik stop natuurlijk niet met spullen kopen. De kinderen hoeven hier niet de dupe van te zijn.
Ik vraag me ineens nog iets af. Stel je voor dat ik ergens anders ga werken. Mag ik dan wel alles meenemen wat ik in al die jaren zelf gekocht heb? Of heb ik, door het naar school te brengen, er onbedoeld voor gezorgd dat het eigendom van de school is geworden?
artikel 17
Door het meebrengen van eigen materialen naar de werkplaats, geeft werknemer toestemming aan de directie om te allen tijde beslag te leggen op deze materialen. Als werknemer, om welke reden dan ook uit dienst treedt, zullen de materialen in bezit van de school blijven.
Nee, toch? Even mijn contract checken.
