Een reis naar het noorderlicht, wereldkampioen met voetbal en moeder van twee hopelijk schattige kinderen. Met een grote glimlach lees ik de opstellen van Dylan, Tom en Suri door.
De opdracht luidde ‘Hoe zie ik mezelf over twintig jaar?’ en geloof me, heel groep 8 heeft mooie en wilde plannen. Hoewel sommige verwachtingen me als toekomstmuziek in de oren klinken (vijf snelle bolides in een hightech beveiligde ondergrondse garage op een privé-eiland en een echtgenoot die Stefan moet heten), hebben de meeste leerlingen een duidelijk en haalbaar doel voor ogen. Mats bijvoorbeeld wil het bedrijf van zijn vader overnemen en trouwen met een vrouw die goed kan koken, want dat kan hij niet. Faas hoopt een dierentuin te mogen runnen, want hij is goed met dieren en cijfers, en Bella start een bakkerszaak, want, zo staat er: ‘bakken kan ik als de beste.’
Ik denk terug aan de tijd dat ik zelf in groep 8 zat. Wist ik toen ook al zo duidelijk hoe mijn toekomst eruit zou zien? Volgens mij niet. Op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ in vriendenboekjes antwoordde ik steevast: moeder, juf, schrijver. Soms nog aangevuld met prinses, kinderpsycholoog of dolfijnentrainer. Natuurlijk wilde ook ik wel een huis met een zwembad en wereldberoemd worden. Je mag altijd iets te dromen hebben, toch? Maar mijn exacte toekomst had ik nog lang niet uitgestippeld.
Daarom bewonder ik mijn lieve leerlingen ook zo om het duidelijke doel dat ze voor ogen hebben. Zoals ik ze ken, zetten ze alles op alles om dat doel ook te bereiken. Maar wat nou als het niet lukt? Kunnen ze dan tevreden zijn met iets anders? Met minder?
Silvijn is de meest reële van het stel. Over twee decennia werkt hij rustig in een winkel in zijn favoriete stad Amsterdam. Hoewel hij hoopt op een carrière bij het Korps Mariniers, maakt hij alvast een back-upplan, want ‘het is kapot moeilijk door de selectie heen te komen.’ Ook Anne gokt dat ze niet zo snel bij de AIVD wordt aangenomen, maar combineert het moederschap dan met een baan in de horeca. ‘HELEMAAL PRIMA,’ heeft ze er in hoofdletters aan toegevoegd.
Het laatste verhaal dat ik lees is van Merel. Ze wil later in het ziekenhuis werken, kinderen beter maken. Maar mocht het leven anders lopen, schrijft ze, dan hoopt ze in ieder geval dat ze gelukkig is. Dat hoop ik natuurlijk ook. Niet alleen voor Merel, maar voor al mijn leerlingen. Net zo gelukkig als ik nu ben met mijn uitgekomen dromen van moeder, juf en schrijver.
En dat huis met zwembad? Dat komt nog wel een keer. Of niet natuurlijk.
Wil je meer avonturen lezen over de klas van juf Naomi? Lees dan haar boek Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen?
