Het regent. Het is de dag van de klassenfoto en het regent. Op zich niet erg, zou je zeggen, maar voor groep 6 is het een drama. We starten de dag namelijk bij de schooltuinen, waar anderhalf uur zaaien, harken en planten in de stromende regen in het verschiet liggen.
‘Juf! Hebben we binnen les?’ vraagt Hilde, die als eerste het terrein op komt rennen, hoopvol. Een paraplu beschermt haar keurig gestylede kapsel tegen de dikke druppels die naar beneden vallen. Ik schud mijn hoofd. Onze moestuin laat zich nou eenmaal niet naar een lokaal verplaatsen. Logisch. Wel balen. Ook Karim, Emma en Mae blijven wat bedremmeld naast me staan. Zo lang mogelijk droog blijven onder het afdakje.
Magali heeft een andere tactiek gekozen. ‘Ik heb gewoon drie setjes kleding aangetrokken. De bovenste mag vies en nat worden, de andere twee zijn voor bij de fotograaf en in de klas.’ Ze kijkt triomfantelijk en bedenkelijk tegelijk. ‘Tsja. Ik heb het alleen wel een beetje warm nu.’
Toch is niet iedereen zo gefocust op de foto. Als Victor, Julian en Suki aan komen fietsen, kan er net een gehaaste ‘goedemorgen’ van af, voor ze door de plassen stampen richting de tuin. Geen tijd voor kletspraat over de regen. Hoe het gaat met hun venkel, dát is nu belangrijk. Ik grinnik. Ze hebben gelijk. Waarom zou je je druk maken om iets waar je toch niets aan kunt doen?
We hebben geluk: bij het starten van de les verandert de stortregen in een zachte miezer, en al snel gaat alle aandacht uit naar de Parijse worteltjes, Frieslander aardappels en lollo rosso’s. De tijd vliegt voorbij. Iets té snel zelfs – we hadden allang weg moeten zijn! De fotograaf verwacht ons over een halfuur.
Ik jaag de kinderen op: handen wassen, spullen pakken, gaan! We haasten ons naar de halte van lijn 10, waar de tram uiteraard net voor onze neuzen wegrijdt. Verdorie. Negen minuten wachten – kostbare tijd die we beter kunnen besteden. Dat doen we dus ook.
En zo staan er even later 28 kinderen op een verder verlaten tramhalte, druk in de weer met haren, lipgloss en het wisselen van outfits. Hier en daar wordt een moddersnoetje schoongepoetst of een verregende paardenstaart geborsteld. ‘Je ziet er goed uit zo, hoor,’ klinkt het van Bobby, die de taak op zich heeft genomen om iedereen te controleren. De schat.
Als de tram er eenmaal is, stappen we als een keurig, piekfijn verzorgd clubje in. We zijn er klaar voor, maar zouden we het redden? We kijken veel te vaak naar de klok, juichen bij elke halte die kan worden overgeslagen, rennen over het zebrapad, stormen de school in, gooien de tassen in de hoek, doen een laatste gulpen-dicht-tanden-schoon-controle, en…
FLITS!
We staan er weer fraai op. Tot volgend jaar!
