Zes uur. De wekker gaat. Mijn eerste werkdag na wat voelt als veertig maanden verlof. Onze lieve Lot en Nina liggen nog te slapen in hun wiegje als ik zachtjes het bed uit kruip.
Alles ligt klaar. Kleren voor de peuter, de baby’s en voor mij. De boterhammen zijn gesmeerd. Mijn haren heb ik gisteravond alvast gewassen. In een nog niet uitgepakte verhuisdoos (want oh ja, dat hebben we ook nog even gedaan) heb ik dit weekend godzijdank de schoolsleutels teruggevonden, samen met een beschimmelde kastanje. Nooit bij stilgestaan dat kastanjes dat deden. Weer wat geleerd. De kolftas hangt aan de deur. Samen met mijn man geniet ik van een snel ontbijt en een laatste moment rust. Dan knikken we elkaar toe: het is tijd.
Terwijl ik de meiden wakker maak en van een laatste voeding voorzie, hoor ik Jip humeurig ontwaken in de andere kamer. Of mamma even komt. Sorry lieverd, mamma is even niet beschikbaar. Een heuse peuterpuberbui borrelt omhoog. Het brood is niet goed gesmeerd, z’n snoet mag niet worden gepoetst, we mogen absoluut niet zingen en zijn schoenen zijn niet leuk. Gezellig hoor. Pas als hij z’n zusjes ziet, breekt de lach door. Geknuffeld moet er worden.
Maar we hebben geen tijd. De jasjes worden klaargelegd en haastig klok ik nog een beker thee naar binnen. De tijd vlíegt. Als we er helemaal klaar voor zijn, besluit de kleine Lot nog een flinke poepluier door haar romper te roetsjen. Ai, die hadden we niet ingecalculeerd. Jip en ik vertrekken op de fiets – de meiden moeten wegens ruimtegebrek naar een andere opvang – en een kwartier later probeer ik hem van me af te peuteren om door te rijden naar school. Het lukt niet, hij huilt intens en mijn hart breekt. Wat ben ik aan het doen? Waarom breng ik hem weg? Waarom probeer ik mijn verlof niet te verlengen? Wat is werk nou, met zulke dotjes van kinderen thuis?
Als ik even later het schoolplein op fiets, heb ik er al een hele ochtend op zitten. Ik heb het warm en de frisgewassen haren zitten inmiddels in een verwilderde knot op m’n hoofd. Wat een hectiek, hoe gaan we dit volhouden? Achter me hoor ik plots de versnelde pas van een collega. Ze begroet me enthousiast en het begint toch weer te kriebelen. Al kletsend lopen we samen verder. De school is in winterse versiering gehuld en de sfeer is uitnodigend en gezellig. Bij het koffieapparaat wacht me een warm welkom, met duizenden vragen en een verlaat kerstpakket. Ik schuif mijn naambordje op ‘aanwezig’ en opeens voelt het allemaal heel goed. Kijk mij hier staan, tussen al die lieve collega’s. Even mezelf zijn, mét warme thee en zónder melkflatsen op m’n schouders. Doen waar ik altijd zo van geniet.
Terwijl ik me klaar maak voor een volgende uitdaging, de nieuwe kleuterklas die binnenkort van start gaat, weet ik het opeens weer. Ook hier is het leven goed, tussen de kinderen en fijne collega’s. En thuiskomen wordt alleen maar beter na een dag hard werken. Ik schud het laatste restje twijfel van me af en recht mijn rug: kom maar op met die kleintjes, ik heb er zin in!
