Zo! Dat knetterde! ‘Ik snap gewoon niet dat er mensen zijn met een pabodiploma die níet voor de klas staan. Nu het tekort zo groot is!’ Ik hou de telefoon een stukje van mijn oor. Het volume van mijn gesprekspartner is zojuist boven de veilige grens van 80 dB uitgestegen. Ik voel me aangevallen. Blijkbaar ben ik schuldig aan een misdaad tegen de Nederlandse maatschappij. Althans volgens de zij-instromer die ik interview.
Soms deel ik tijdens een interview wat persoonlijke dingen. Om het interview op stoom te krijgen of gewoon omdat het een fijn, gelijkwaardig gesprek is. Dat valt nu duidelijk verkeerd. ‘Hoe kan het?’ vraagt hij iets rustiger. ‘Je kunt zo veel in dit vak kwijt. Ik kan me niet voorstellen dat ik me de komende tien jaar ook maar één moment zal vervelen. Jij hebt een papiertje op zak dat ik dolgraag wil hebben!’
Natuurlijk denk ik er weleens over na. Soms kriebelt het zelfs. Zeker als ik weer een mailtje krijg dat de school na lang zoeken toch geen vervanger heeft gevonden voor de zieke juf van Nathan … Of toen ik vlak voor de corona-uitbraak als vrijwilliger meehielp in de klas en zag dat een jongetje achterbleef met technisch lezen en de wanhoop nabij was.Op andere dagen moet ik er niet aan denken. Al die prikkels, het gevecht om de orde in de klas met de ‘rugzakleerlingen’, geen tijd hebben voor je lunch of om naar de wc te gaan. En ook: níet kunnen schrijven, níet kunnen interviewen.
Mijn huidige baan is leuk en past mij als een schoen … maar is mijn carrièreswitch egoïstisch, zoals de zij-instromer mij verwijt? En wil ik niet terug voor de klas of is het gewoon angst? Bang om het weer uit te proberen? Het onderwijs is de afgelopen jaren ook veranderd. Zo zijn het management en de onderwijsvisie op veel scholen sterk verbeterd.
En een schrijvend bestaan is vaak ook een eenzaam bestaan. Ik mis leuke collega’s! En om samen met de kinderen de seizoenen te zien verstrijken. Om pietjes en bloembollen te knutselen. Om je te verbazen over de sneeuwval en daar meteen een les aan te koppelen. Ik blijf wikken en wegen en kom er maar niet uit. Onlangs sprak ik een herintreder over dit dilemma. Zij zei: ‘Gewoon een dag proberen en je wéét het.’
Maar daar kauw ik later op verder. Voor nu wil ik dit interview met een goed gevoel afsluiten. Ik besluit de passie van de zij-instromer voor zijn nieuwe vak de ruimte te geven. Hij praat enthousiast door over alles wat hij in zijn eerste klas meemaakt en ik luister geduldig. De spanning lost langzaam op. Echte vrede is het niet, maar het is op zijn minst een wapenstilstand. Opgelucht leg ik de telefoon neer.
Ondertussen knaagt een klein stemmetje achter in mijn hoofd. Misschien, heel misschien …
